[นิยาย] Kiss Me If You Can

ทุกคนรอบตัวตื่นตระหนก จอชที่นอนอยู่บนพื้นรู้สึกถึงเลือดอุ่น ๆ ไหลลงจากขมับ วิสัยทัศน์ของเขายังคงหมุนวน เขาพยายามกลั้นหายใจ มองขึ้นไปที่เชสที่ยืนจ้องเขาด้วยสายตาหรี่และรอยยิ้มบิดเบี้ยว

“นายคิดว่าถ้าฉันยิงนายจากระยะนี้ เลือดของนายจะกระเด็นมาโดนฉันไหม?” เชสพูดด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ ปืน Desert Eagle ในมือของเขาชี้ตรงมาที่หน้าผากของจอช

“มิสเตอร์มิลเลอร์!” มาร์คร้องออกมา วิ่งก้าวไปข้างหน้า แต่ไอแซคคว้าแขนเขาไว้ ทำให้เขาหยุดชะงัก

“อย่า!” ไอแซคกระซิบอย่างตึงเครียด “นายทำให้มันแย่ลง”

จอชกลืนน้ำลายแห้ง ๆ ความเจ็บปวดจากศีรษะแผ่ซ่านไปทั่วร่างกาย แต่สิ่งที่ทำให้เขาหวาดกลัวยิ่งกว่าคือสายตาของเชส สีทองในดวงตาของเขาเหมือนเปลวไฟที่พร้อมจะเผาผลาญทุกสิ่ง สายตานั้นทำให้จอชระลึกถึงคืนนั้น—คืนที่ทุกอย่างเปลี่ยนไป คืนที่เขาได้รับรอยประทับ และคืนที่พีทถือกำเนิด

“นาย… นายจะทำอะไร?” จอชพูดเสียงสั่น พยายามควบคุมความกลัวที่พุ่งขึ้นมาในอก เขารู้ว่าเชสอยู่ในสภาวะที่คาดเดาไม่ได้ และการยั่วยุอาจหมายถึงจุดจบของเขา

เชสหัวเราะสั้น ๆ เสียงนั้นแหบแห้งและเยาะเย้ย “นายกล้าพูดถึงการสัมผัสส่วนนั้นของฉันงั้นเหรอ? แล้วตอนนี้ล่ะ นายกล้าพูดอะไรอีกไหม?”

ปืนในมือของเชสขยับเข้าใกล้หน้าผากของจอชมากขึ้น จอชสัมผัสได้ถึงความเย็นของโลหะที่แตะผิวหนัง เขาปิดตาลงโดยสัญชาตญาณ สมองของเขาว่างเปล่า นึกถึงพีท—ใบหน้าตัวน้อยที่ยิ้มให้เขาในสวนสาธารณะ ถ้าเขาตายที่นี่ ใครจะดูแลพีท?

“มิสเตอร์มิลเลอร์ ได้โปรด…” จอชพูดออกมาโดยไม่รู้ตัว เสียงของเขาแทบเป็นการกระซิบ “ผมมี… ผมมีคนที่ต้องดูแล”

ในชั่วขณะนั้น ดวงตาของเชสเปลี่ยนไป มีบางอย่างฉายผ่าน—ความสับสน หรือบางทีอาจเป็นความลังเล เขาลดปืนลงเล็กน้อย แต่ยังคงจ้องจอชด้วยสายตาที่เหมือนจะเจาะทะลุ

“คนที่ต้องดูแล?” เชสพูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความสงสัยและเยาะเย้ย “นาย? ไอ้เบต้าที่กล้าตีฉัน? นายจะมีอะไรที่สำคัญขนาดนั้น?”

จอชกัดฟัน เขาอยากตะโกนออกไปว่าพีทคือลูกของเชส แต่คำพูดนั้นติดอยู่ในลำคอ เขาไม่สามารถพูดมันออกมาได้ ไม่ใช่ตอนนี้ ไม่ใช่ในสถานการณ์นี้

“ผม… ผมแค่…” จอชพยายามหาคำพูด แต่ก่อนที่เขาจะพูดจบ เสียงดังกริ๊กจากปืนทำให้ทุกคนในห้องเงียบกริบ เชสปลดล็อกปืน และจอชรู้ว่านี่อาจเป็นวินาทีสุดท้ายของเขา